Column. Een envelop en een zilveren lepeltje

Relatiegeschenk van weleer
Ik zie en voel een heel tijdperk. Dit lepeltje maakt deel uit van een setje van 6 zilveren koffielepeltjes, hét relatiegeschenk van weleer, geproduceerd ter gelegenheid van ons 50-jarig bestaan in 1956. Mijn grootouders, Dolf en Truus Beuk, tweede generatie in ons familiebedrijf, gaven dit cadeau aan echtparen die toentertijd gebruik maakten van onze trouwkoetsen of touringcars op hun trouwdag.

Briljante grootouders
Met het lepeltje in mijn hand, schat ik in dat mijn oma dit geschenk bedacht heeft, een cadeau waar je mee aan kunt komen, passend bij de uitzet van een huwelijk. Maar vooral ook met een scherp oog voor reclame, de term marketing bestond toen nog niet. Op ieder lepeltje staat een full colour afbeelding van een rijtuig, een limousine of een touringcar. Een bedrijfspresentatie op het meest laagdrempelige item voor dagelijks gebruik zoals een koffielepeltje. Ik besef mij hoe briljant dit is.  

De moeite van de heer Rijsdijk
Met regelmaat duikt er ergens in een lade of een doos op zolder een lepeltje op. Maar vooral ook ergens in Nederland en lang niet altijd in ons eigen Noordwijk. Dit koffielepeltje komt uit Oud-Gastel. Aldaar weet de hele familie Rijsdijk dat vader en moeder met koetsen van Stalhouderij Beuk naar het gemeentehuis gereden zijn en dat dit lepeltje tot zeer recent nog door moeder werd gebruikt. Het is de zoon van, die ruim 60 jaar later, contact met ons opneemt met de vraag of wij het lepeltje terug willen hebben. Dat contact opnemen klinkt logisch. Maar hoe opmerkelijk is het eigenlijk, dat men simpelweg weet dat Beuk in Noordwijk, jaren en generaties later, nog gewoon bestaat. Ik besef mij hoe bijzonder dit is.

De aandacht van postbode Ronald
Deze envelop is zojuist bezorgd door postbode Ronald. Zeven jaar rijdt hij mij dagelijks tegemoet. Zeven jaar groeten wij elkaar door het raam met een knik, een zwaai en een glimlach. Ronald rijdt vandaag zijn laatste ronde, hij gaat met pensioen. Hij zwaait met de envelop en zegt blij:  ‘Monique, ik heb op mijn laatste dag een cadeautje voor je’. Ik besef mij dat hier geen email tegenop kan.  

Onzichtbaar geschenk van besef en ontroering
Een cadeautje is het zeker. De realisatie dat temidden van de digitale wereld, met snelle timelines, online connecties en verregaande AI-marketingcommunicatie, de échte verbinding alleen door mensen tot stand gebracht kan worden. Mensen die liefdevol iets geven; een geschenk, moeite en aandacht. Opa en oma Beuk, de heer Rijsdijk en postbode Ronald, vier mensen die ik niet ken, geven mij vandaag het onzichtbare geschenk van besef en ontroering.  

Koffie? ;)

Monique Beuk